LATA 1932-1939

LATA 1932-1939

Był to okres werbowania szeregowych członków spółdzielni przy okazji skupu miodu od pasieczników. W momencie wypłaty należności za pobrany miód proponowano wpis do Spółdzielni. Prace te rozpoczęto mając w ewidencji zaledwie 30 członków, powiększając stan liczbowy do 245 w 1938 roku oraz 357 w 1939 roku.

Mimo, iż obroty finansowe w 1939 roku osiągnęły poziom 450 tys. zł, ciągle zakład pozostawał właściwie małą manufakturą, opartą wyłącznie na pracy ręcznej. Nie było wówczas mowy o żadnym standaryzowaniu miodu czy ujednolicaniu jego cech fizykochemicznych. Miód sprzedawano głównie w Warszawie i Łodzi. Tylko część produkcji była sprzedawana w sklepach własnych, w trzech w Lublinie, dwóch w Warszawie oraz jednym w Łodzi. Kierunek wywozu miodu do Warszawy i Łodzi utrwalił się na długie lata, rozszerzony w późniejszym okresie szlakiem na Katowice.

Celem założycieli Spółdzielni było urządzenie miodosytni i produkcja na skalę światową miodów pitnych, co było widoczne w ekspansywnej polityce firmy oraz pierwszych w okresie przedwojennym nagrodach zagranicznych na wystawach lub kongresach, m. in. w Belgradzie – 1934, w San Antonio – 1936 i w Chicago – 1938.

Okres pełnej niezależności w działaniu zakończył się dla spółdzielni z chwilą wybuchu II wojny światowej. Prezesa i kilku mężczyzn z podstawowej kadry zmobilizowano do wojska, natomiast ratowanie majątku spółdzielni spadło na barki, nieprzygotowanego do takiej sytuacji, personelu. Trudno było skutecznie zabezpieczyć i ochronić magazyny z tak wówczas pożądanymi produktami, jak miód pszczeli, cukier czy miody pitne.



WordPress Video Lightbox